ခုတစ္ေလာ ဘေလာ့မွာ
အသစ္မတင္ျဖစ္ပါဘူး။ေက်ာင္းကတစ္ဖက္ အိမ္ကတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ့က်မတစ္ကယ္ျကီးကိုဗ်ာမ်ားေနခဲ့ပါတယ္။ခုမွက်မျပန္ေတြးျကည့္မိတာ
ယုဇနပလာဇာ
ေတာင္မေရာက္တာ
2ႏွစ္ျပည့္ပါျပိ။က်မကိုလိုအပ္ေနတဲ့လူေတြကလည္းမ်ားပါတယ္။ တစ္ခါမွအေကာင္းေျပာမခံရေပမယ့္
သူတို့ကက်မကိုလိုအပ္ေနခဲ့ပါတယ္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ေတြးမိတယ္။
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးဆိုတာထမ္းနိုင္တဲ့လူမွထမ္းရတာပါတဲ့။က်မကျကံခိုင္လို့ေပါ့ေနာ္။
အိမ္တစ္အိမ္မွာအလတ္ေတြဟာအျမဲတမ္းလူဆိုးေလးေတြျဖစ္တတ္ျကတယ္တဲ့
။က်မဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္တစ္အလုပ္ကေျပာတာပါ။အလတ္ေတြဟာ အျကီးေတြနဲ့မတူေျကာင္းျပဖို့ ပိုခက္ခဲတဲ့လမ္းကိုေရြးတတ္ျကတယ္တဲ့။မိဘေတြအျမင္မွာေတာ့အ၇ြဲ့တိုက္တယ္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
အျကီးနဲ့မတူေျကာင္းျပဖို
့အလတ္တိုင္းလိုလိုဟာျကိုးစားတတ္ပါတယ္။အဲ့တာဟာပံုေသနည္းတစ္ခုလိုပါပဲ။
အလတ္ေတြဟာမိသားစုကိုမခ်စ္လို့မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ဖာသိဖာသာေနတတ္ပါတယ္။အေရးအျကီးဆံုးအခ်ိန္မွ
မဟုတ္ရင္မဆိုင္သလိုေနတတ္ပါတယ္။
ဒါေျကာင့္အလတ္ေတြဟာ ငဂ်စ္ကေလးေတြျဖစ္လာပါတယ္။
ခုတစ္ေလာက်မဟာခံစားခ်က္ေတြနဲ့ထံုထိုင္းေနပါတယ္။က်မအေမ့နားမွာေနခ်င္တယ္။အလုပ္ကလည္းလုပ္ရမယ္။က်မအဖုိ့
ခုခိ်န္ဟာ အေရးျကီးဆံုးတက္လမ္းရွိတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို့ေရာျကံဳဖူးလားဟင္။
ျကိုးတန္းေပါၚမွာ
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြနဲ့ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ေလွ်ာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္ေလ။ ေနာက္တစ္ျကိမ္ဆိုျပန္မေလွ်ာက္ရဲလို့
အေနာက္ကိုေတာင္ျပန္မျကည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေပါ့။
